بسم رب الآدم

به پسره می گم آخه داداش من، چرا بازبون روزه سیگار میکشی ؟ چرا آهنگ خفن گوش میدی؟ چرا خواننده زن! بابا لامصب اینی که تو گوش میدی والا حرومه بالا حرومه...

نمی فهمه دیگه زور که نیست . حالا که پای عمل میشه کم میاره.

باید یادش مینداختم پارسال تو هیئت چقدر برای امام حسین گریه کرده بود.

تو شبهای قدر العفو گفته بود! بهش باید می گفتم چرا ارزش اینهمه اندوخته ی با ارزش رو به ارزونی به این چهارتا دلخوش کنک دنیا می فروشه ... گوشش پر بود.

فکر میکنه به من سودی می رسه که اون این کارا رو انجام بده یا نه! نتونستم بهش بفهمونم که بابا آخه مرده شوره "هیلاری کیلینتون" رو ببرن، یه دقه به حرفام گوش بده... 

تا میومدم با هاش حرف بزنم می گفت: برو بابا همتون مثل همید!! تا کِی خشکه مقدس بازی؟ لا اکراه فی الدین! اصلا کی گفته که حرومه!

دقت کردم جواب دادنش مثل بال و پر زدن یه گنجیشکه که تو اتاق شیشه ای افتاده باشه. بی ربط می گفت ولی هدفش آزادی از قید و بند بود.

 جای بسی حسرت بود.

مثل یه آدم کلافه که می خواد با هر دلیلی که شده از وضعیت کلافه کننده فعلی خارج بشه.

چرا آخه وضعیت فعلی کلافه کنندس که جوون با ابزار گناه و معصیت بخواد از اون رها بشه؟

چرا تو ذهن این جوون وقتی اسم اسلام از دهن یکی شنیده میشه یاد یه دین خشک و بی انعطاف میافته؟

والا این جوری نیست.اسلام رو از اسلام یاد بگیرید نه از مسلمونا بابا.

مشکل جوونای ما اینه که تا می بینن یه مسلمون خطایی کرد میذارن به حساب دینش.

نباید اینجور باشه.

اسلام پر طراوت ترین و مستحکم ترین راه برای رسیدن به کماله.

همین بس که علمای دین از پر استعداد ترین وسخت کوش ترین افراد جامعه اند.

می توان نتیجه گرفت بین سخت کوشی در راه معنویات و پیشرفت علمی رابطه ای 100 درصد مستقیم وجود دارد. یعنی اگه تو اهل تهجد و خودسازی باشی، دیگه دنبال جینگولک بازی و لغویات نمیری و همین ترس از خدا و سخت کوشی در دل کندن از مال دنیاست که تقوا رو می سازه.

به امید آدم شدن ما آدم نماها

نازد به خودش خدا که حیدر دارد

                       دریای فضایلی مطهر دارد

همتای علی نخواهد آمد والله

                               صدبار اگر کعبه ترک بردارد

التماس دعا

بسم الله الرحمن الرحیم

اللهم رب شهر رمضان الذی انزلت فیه القرآن

ماه شعبان به پایان رسید و ماه ضیافت الهی در پیش. التماس دعا از همه دوستان(این تو بمیری از اون تو بمیری ها نیستا!!). امکان دارد کمتر آپ کنم تا یک ماه دیگه.

بدون مقدمه میریم سر بحث نقد «سریال ترانه مادری».

چیزی برای من خیلی قابل تامله اینه که توی این سریال شخصیت جوان مسلمان ایرانی را محدود کردند به چند قالب تعریف شده.

مثلا پسری که خیلی نازک نارنجی و ساده است(پویا) پسری که پوست کلفت و لی با معرفت است(بهرام) خلافهایی که روده راست در شکمشان نیست(فرهاد دی جی)یا آن بچه مثبت های فانتزی در دانشگاه.

چیزی که مهمه اینه: شخصیت مطلوب فیلم شخصیتی است که بعد از اصلاحات صورت گرفته بر شخصیتش تازه دارای انحرافاتی عمده است: پویا یک شخصیت ایده آل نبود و در آخر هم حتی به گونه ای نشان داده شد که جوان ونوجوان بیننده فیلم می خواهد خود را به جای او بگذارد!(عمرا )

همه ی اینها را نشنیده بگیرید!

 چرا شخصیت هایی که به دنبال پیدا کردن راه کمال و معنویت هستند در اینگونه سریال ها مهجور می مانند؟! و در کنار نقش اول و دوم داستان به عنوان یک مهره از آنها استفاده می شود: مثلا بچه مثبت های دانشگاه (!)در فیلم ترانه مادری یا «زهرا دوست نغمه ادیب»!

چرا هیچ کس جرات ندارد در باره یک جوان مسلمان ایرانی که به دنبال حقیقت وجود است و الگوی مناسبی هم برای جوان ایرانی است فیلمی بسازد؟؟!!

چرا آقایان هنرمند ما هنرشان را فقط در بازیگران جذاب ظاهر می کنند؟ چرا این هنر را در مفهوم پیام فیلم در عین حال که بازیگر غیر جذابی داشته باشند القا نمی توانند بکنند؟