در ابتدا: نظر بدین . خدا خوشش میاد دل مومنی رو با کامنت گذاشتن شاد کنید!

جای همه دوستان خالی جبهه های غرب .

درسته که جنوب دشت خاطره هاست برای رزمنده های دیروز و دریای معرفت و آسمان هدایت است برای جوینده های امروز، ولی غرب غریـــــب است و غربت از کوه های صخره ای بی رحمش می چکد.

وقتی در دشت سومار پای می گذاشتم هنوز مرمی های 62/7 کلاشنیکوفها، ترکش های 120 و 60 میلیمتری ها، پاره های بدنه راکتها و شاید هم پاره ای از بدنهای مقدس شهدا که هنوز هر چند وقت یکبار اجساد گمنامشان از این دشت بیرون کشیده می شود زینت بخش دشت بود.

هنوز وقتی می خواهی به بازی دراز بروی باید همان مسیری را که رزمنده ها از لابه لای شیار های کوه به قلل بازی دراز صعود کرده اند را بپیمایی. آنهم با خستگی و بعضا جراحات بسیار.

چطور می توان غربتی را که دل سنگ شده و زنگار گرفته من را که امسال در دشت های فکه تکان نخورد را به زلزله انداخت، کم و ضعیف شمرد. چطور می توان عظمت و قدرت این غربت را روایت کرد. بخدا رؤیت کردیم ولی زبان قلم عاجز است از روایت

 می نمی دانم مگر  آنروزها که شهید بهشتی مظلوم به بازی دراز آمده بود چه دیده بود در این بچه ها و در این تپه ها که در وصفش چنین گفت:

عرفان واقعی خانقاهش بازی دراز است.

یادش بخیر روی یکی از قله های بازی دراز حاج سعید قاسمی با سنی قریب 60 سال مسیری که بعضی جوانها را رفیق نیمه راه کرد را پا به پای زائران صعود کرد تا به محل وعده گاه عشاق رسید و به یاد وزوایی و پیچک و حاجی بابا و ... در زیر رگبار و رعد و برق جمعیت چند صد نفره را با سخنانش مستفیض کرد. مناجات مستقیمی بود ... چه حالی دست داد توی اون ارتفاعات...

یادش بخیر ...