این مطلب شاید برای خیلی ها نامفهوم باشه چون این مطلب چکیده یک جلسه از بیست و چند جلسه ی استاد پناهیان در رمضان امسال(88) است. لطفا اگر آمادگی ذهنی ندارید مطالعه نکنید!

 چند شب پیش توفیق حاصل شده بود رفته بودیم جلسه استاد پناهیان.

یکی از مشخصات منحصر بفرد سخنوری ایشون اینه که مفاهیم ناب عرفانی و عقیدتی رو به زبون من و شما عامیانه میکنه و با چاشنی چندتا مزاح لطیف ارائه می کنه.

موضوعیت کل جلسات ماه رمضان استاد در اینجاییکه ما رفتیم در مورد هدف زندگی ما انسانها بود یعنی دیدار و ملاقات با خداوند.

چندتا از نکاتیکه از این جلسه تو سررسید شخصیم یادداشت کرده بودم رو می ذارم اینجا تا مورد استفاده قراربگیره انشالله:

1- گاها تلاش میکنیم برای کسب فضایل اخلاقی مثل تواضع،مثل حسن خلق، مثل ادب و...؛ ولی خدا در آنها نیست! اگر ما برای مومن جلوه دادن خود در میان مردم اینگونه شویم که ارزشی ندارد. و یا بالاتر اگر فقط برای ترس از عذاب خداوند و آرزوی متنعم شدن از نعمات الهی باشد که ارزشی ندارد. (یعنی هدف ما از کسب این فضایل باید راحت تر شدن ملاقاتمان با خدا باشد، زیبا شدنمان در هنگام دیدار خداوند باشد که نیست!)

2- فلسفه وجود احکام دینی و باید ها و نباید ها این نیست که اگر انجام دادی بروی بهشت و اگر نه به جهنم، این فرع مطلب است. اصل اینست که محرمات راترک کن برای خدا،واجبات را انجام بده برای خدا، همه چیز برای خدا تا در لحظه دیدار با خدا راحت تر از درک لذت ملاقات او بهره مند شویم.

3- خوب بودن هدف نیست و خدا ابزار آن، بلکه خدا هدف است و خوب بودن ابزار آن.

4- اصل عشق،خداست. انسان باید همه کس را به خاطر خدا دوست داشته باشد. مثلا همسرش را به عشق اینکه خدا فرموده با او مهربان باش و او را دوست داشته باش دوست بدارد. نه این استکه اینگونه دوست داشتن کیفیت کمی دارد بلکه اگر درست اجرا شود صدچندان عشق و محبت را محکم میکند(می توان با نگاه به زندگی بزرگان همچون امام خمینی(ره) این مطلب را درک کرد. امتیاز اینگونه محبت اینستکه دیگر حب دنیا در دل نمی ماند در عین حال که دیگران را دوست داریم. جالبه نه؟!)

5- اگر در این مسیر پیشرفت کنیم متوجه خواهیم شد که دیگر حتی با غیر خدا نباید درد دل کرد! (برای ابتدای کار شاید خیلی سخت باشه)